Post by yokailo on Feb 7, 2008 18:48:10 GMT -1
over jezelf:
naam: Martine, maar noem me maar Yokailo of iets in die trant
hobbys: Lezen, Rpen, computeren in het algemeen
extra (zie regels): Ik heb geRP’t op Neopets, en ik ken Phoebe ^^”
Sakara the World of greatness
---------------
over je char:
Naam:
Elijah Estel
Naam PB
None
Soort:
Officieel Woud-Elf
leeftijd en geslacht:
Leeftijd onbekend, maar ziet eruit als 20. Geslacht: Vrouw
Woonplaats en geboorte-datum:
Ze woont overal en nergens, omdat ze veel rondreist om kennis op te doen. Ze beschouwt het Elven-bos als haar thuis, al is ze daar bijna nooit.
Ouders/broers/zussen:
Haar ouders zijn gestorven, broers en zussen kan ze hebben maar daar weet ze niets van.
Uiterlijk Pb:
Innerlijk:
Ze vindt zichzelf niet meer echt een Woud-Elf, omdat haar eergevoel jegens de natuur (bijna) verdwenen is en haar bloed al lang onzuiver is vanwege de vele leugens die ze al heeft verteld – altijd met goede reden, overigens.
Ze is erg kil en wantrouwend, wat door haar verleden (zie geschiedenis) niet erg verbazend is.
Maar áls ze je vertrouwt, zal ze je ook alles durven vertellen. Maar goed dat die selectie wezens maar beperkt is: niet alle mensen kunnen haar verhalen aan.
Ze is altijd heel voorzichtig met om mensen geven, omdat ze weet dat ze elk moment kunnen sterven.
Haar wolvin, Ohjila, betekent alles voor haar. Raak haar aan als je levensmoe bent: de wraak van Elijah zal over je neerdalen. En geloof me: dat wil je niet. Haar pijl en boog zijn sneller dan het oog kan volgen. Ze is normaal gesproken neutraal tegenover alles, en verbergt haar emoties goed. Zodra ze emotioneel is (wat bijna nooit gebeurt) gooit ze zich ook helemaal los. Het maakt niet uit wat deze emotie is: Boosheid, verdriet, geluk, liefde.
Houd van:
Haar wolf
Vechten
Met dieren communiceren
Haat:
Bloedvergieten om niets (voor eten en om wraak zijn WEL goede redenen om te moorden)
Mensen die opscheppen
Mensen die Ohjila of een andere vriend(in) van Elijah op welke manier dan ook bedreigen
Hobby's:
Pijlen snijden voor haar boog, eten zoeken, rondtrekken… Veel meer doet ze eigenlijk niet de hele dag.
Geschiedenis:
Elijah werd in het Elvenbos geboren. Haar moeder was Lorelei Chanzio, kruidenvrouw van beroep, haar vader Ohji Estel, de edelsmid. Ze heeft vaak gekeken bij haar vader tijdens het smeden van verschillende wapens, en bij het inleggen van de edelstenen. Haar vader had echter een grondige hekel aan de ‘rijkelui’ – om zijn eigen woorden te gebruiken – en heeft die mening aan Elijah meegegeven: alle rijke mensen zijn corrupt, misbruiken hun macht en kopen onnuttige dingen, kortom; Ze zijn vreselijk, tenzij ze je betalen voor je diensten. Elijah heeft die mening met de paplepel ingegoten gekregen.
Op haar vijfde stierf haar moeder. Elijah heeft toen nog een half jaar van haar vader kunnen genieten – althans, hij leefde nog, maar hij was niet meer echt te genieten. Hij werd depressief, verloor zijn interesse en passie voor zijn werk, en stierf uiteindelijk aan uithongering omdat hij Elijah al zijn eten gaf. Het enige wat Elijah nog als aandenken aan haar ouders heeft is een boog, gemaakt door haar vader en versierd is met verschillende tekens. Elijah kan ze niet lezen, en ziet het als haar ‘opdracht’ deze tekens te vertalen of te laten vertalen, zodat ze weet wat haar vader voor haar op de boog heeft gezet.
Omdat Elijah nu wees was en ze behalve haar ouders geen familieleden had gehad, werd ze ondergebracht bij een man die op een open plek in een bos woonde, vlak bij haar oude woonplaats. Hij had blijkbaar banden met haar ouders en kreeg daardoor voogdij. De man liet duidelijk merken dat hij het niet voor zijn plezier deed: afgezien van de momenten dat hij haar verse melk van zijn koe liet drinken – vies, drabbig wit spul wat stonk – was hij altijd weg en liet Elijah het zelf maar uitzoeken. Het is een wonder dat ze nooit ziek is geworden door de slechte kwaliteit van haar eten en de koude lucht die ’s nachts door de kieren in het hout gierde. Hierdoor heeft ze nu een hele goede weerstand tegen allerlei ziekten.
Op een avond was de man weer eens niet thuis en Elijah was zelf op onderzoek uit gegaan in het huis. Ze was vijf en kon net lopen en bij de deurklinken, en al snel kwam ze in de stal terecht. Daar was het warmer dan in de rest van het huis, dus groef ze zichzelf in in het stro en viel in slaap. Die nacht is de koe bijna op het meisje gaan staan, maar gelukkig heeft Elijah er alleen maar een permanent blauwe plek op haar arm aan over gehouden. Dat geluk kwam in de vorm van een witte wolvin, die ze later Ohjila heeft genoemd, die het bijna-bevroren meisje uit de stal heeft gesleept en een stukje mee heeft genomen het bos in. Daar heeft ze het meisje verzorgd, eten gegeven en warm gehouden tot Elijah zelf kon lopen. Toen heeft Elijah het eten voor hen beiden gezocht, en dat doet ze nu nog steeds, bij wijze van dank voor die ‘redding’. Ohjila is sindsdien niet meer van haar zijde geweken.
Toen Elijah wat ouder werd, ging ze reizen. Ze wilde weten wat op de boog stond, dus reisde ze rond om iemand te zoeken die de tekens voor haar kon vertalen. Ook wil ze met alle wapens kunnen vechten, dus als ze een goede leermeester(es) heeft gevonden, blijft ze daar voor een tijdje om dat wapen te kunnen beheersen alvorens verder te trekken.
extra:
Ze heeft dus een witte wolvin als huisdier, Ohjila. Maar die beschouwt ze niet als bezit: meer als vriendin. Een vriendin die niet kan spreken.
RP voorbeeld:
Een ranke elvin sprong als een hert door het bos. Haar voeten, gehuld in niets meer dan een paar sandaaltjes, roffelden op de vochtige bosgrond. Haar smalle gezicht stond gespannen en vol concentratie om niet tegen een boom op te knallen. Soms moest ze haar volledige torso draaien om tussen twee bomen die wat dichter op elkaar stonden door te komen, maar ze minderde geen vaart. Zelfs niet om te kijken waar Ohjila bleef. Zelfs niet om te kijken naar haar achtervolger.
Vier witbehaarde poten renden naast haar, alleen van haar zijde wijkend om een boom te ontwijken. Een roze tong hing uit een bek vol flonkerend witte, scherpe tanden. Twee zwarte kraalogen tuurden tussen de bomen door, bedacht op elke niet-natuurlijke beweging die daar kon opduiken. Een zwarte streep liep van een stip op het voorhoofd van het dier over de hele ruggengraat tot aan het puntje van haar staart. Een prachtige wolvin.
De elvin rende door. Haar lange, blonde haar wapperde achter haar aan als een gouden golf. Ook haar ogen, die felblauw leken op te gloeien in de duisternis van het dichte bos, speurden de omgeving af, maar keken niet achterom. ‘Zij die achterom kijken, zullen over hun eigen voeten struikelen’, klonk de oude wijsheid nog in haar hoofd die ze jaren geleden in haar hoofd had moeten stampen toen ze bij de Maan-Elven verbleef.
Haar spitse oren hoorden achter haar een ruisend geluid als een mantel die over bladeren sleepte en rennende voeten, lomper en zwaarder dan die van haar.
WAARSCHUWING: Als ik eenmaal op dreef ben, stop ik niet meer met schrijven tot ik ook echt alles gezegd heb. Als ik inspiratieloos ben, komt er echt niet meer dan drie regeltjes op papier. Dat het gezegd moge zijn.
naam: Martine, maar noem me maar Yokailo of iets in die trant
hobbys: Lezen, Rpen, computeren in het algemeen
extra (zie regels): Ik heb geRP’t op Neopets, en ik ken Phoebe ^^”
Sakara the World of greatness
---------------
over je char:
Naam:
Elijah Estel
Naam PB
None
Soort:
Officieel Woud-Elf
leeftijd en geslacht:
Leeftijd onbekend, maar ziet eruit als 20. Geslacht: Vrouw
Woonplaats en geboorte-datum:
Ze woont overal en nergens, omdat ze veel rondreist om kennis op te doen. Ze beschouwt het Elven-bos als haar thuis, al is ze daar bijna nooit.
Ouders/broers/zussen:
Haar ouders zijn gestorven, broers en zussen kan ze hebben maar daar weet ze niets van.
Uiterlijk Pb:
Innerlijk:
Ze vindt zichzelf niet meer echt een Woud-Elf, omdat haar eergevoel jegens de natuur (bijna) verdwenen is en haar bloed al lang onzuiver is vanwege de vele leugens die ze al heeft verteld – altijd met goede reden, overigens.
Ze is erg kil en wantrouwend, wat door haar verleden (zie geschiedenis) niet erg verbazend is.
Maar áls ze je vertrouwt, zal ze je ook alles durven vertellen. Maar goed dat die selectie wezens maar beperkt is: niet alle mensen kunnen haar verhalen aan.
Ze is altijd heel voorzichtig met om mensen geven, omdat ze weet dat ze elk moment kunnen sterven.
Haar wolvin, Ohjila, betekent alles voor haar. Raak haar aan als je levensmoe bent: de wraak van Elijah zal over je neerdalen. En geloof me: dat wil je niet. Haar pijl en boog zijn sneller dan het oog kan volgen. Ze is normaal gesproken neutraal tegenover alles, en verbergt haar emoties goed. Zodra ze emotioneel is (wat bijna nooit gebeurt) gooit ze zich ook helemaal los. Het maakt niet uit wat deze emotie is: Boosheid, verdriet, geluk, liefde.
Houd van:
Haar wolf
Vechten
Met dieren communiceren
Haat:
Bloedvergieten om niets (voor eten en om wraak zijn WEL goede redenen om te moorden)
Mensen die opscheppen
Mensen die Ohjila of een andere vriend(in) van Elijah op welke manier dan ook bedreigen
Hobby's:
Pijlen snijden voor haar boog, eten zoeken, rondtrekken… Veel meer doet ze eigenlijk niet de hele dag.
Geschiedenis:
Elijah werd in het Elvenbos geboren. Haar moeder was Lorelei Chanzio, kruidenvrouw van beroep, haar vader Ohji Estel, de edelsmid. Ze heeft vaak gekeken bij haar vader tijdens het smeden van verschillende wapens, en bij het inleggen van de edelstenen. Haar vader had echter een grondige hekel aan de ‘rijkelui’ – om zijn eigen woorden te gebruiken – en heeft die mening aan Elijah meegegeven: alle rijke mensen zijn corrupt, misbruiken hun macht en kopen onnuttige dingen, kortom; Ze zijn vreselijk, tenzij ze je betalen voor je diensten. Elijah heeft die mening met de paplepel ingegoten gekregen.
Op haar vijfde stierf haar moeder. Elijah heeft toen nog een half jaar van haar vader kunnen genieten – althans, hij leefde nog, maar hij was niet meer echt te genieten. Hij werd depressief, verloor zijn interesse en passie voor zijn werk, en stierf uiteindelijk aan uithongering omdat hij Elijah al zijn eten gaf. Het enige wat Elijah nog als aandenken aan haar ouders heeft is een boog, gemaakt door haar vader en versierd is met verschillende tekens. Elijah kan ze niet lezen, en ziet het als haar ‘opdracht’ deze tekens te vertalen of te laten vertalen, zodat ze weet wat haar vader voor haar op de boog heeft gezet.
Omdat Elijah nu wees was en ze behalve haar ouders geen familieleden had gehad, werd ze ondergebracht bij een man die op een open plek in een bos woonde, vlak bij haar oude woonplaats. Hij had blijkbaar banden met haar ouders en kreeg daardoor voogdij. De man liet duidelijk merken dat hij het niet voor zijn plezier deed: afgezien van de momenten dat hij haar verse melk van zijn koe liet drinken – vies, drabbig wit spul wat stonk – was hij altijd weg en liet Elijah het zelf maar uitzoeken. Het is een wonder dat ze nooit ziek is geworden door de slechte kwaliteit van haar eten en de koude lucht die ’s nachts door de kieren in het hout gierde. Hierdoor heeft ze nu een hele goede weerstand tegen allerlei ziekten.
Op een avond was de man weer eens niet thuis en Elijah was zelf op onderzoek uit gegaan in het huis. Ze was vijf en kon net lopen en bij de deurklinken, en al snel kwam ze in de stal terecht. Daar was het warmer dan in de rest van het huis, dus groef ze zichzelf in in het stro en viel in slaap. Die nacht is de koe bijna op het meisje gaan staan, maar gelukkig heeft Elijah er alleen maar een permanent blauwe plek op haar arm aan over gehouden. Dat geluk kwam in de vorm van een witte wolvin, die ze later Ohjila heeft genoemd, die het bijna-bevroren meisje uit de stal heeft gesleept en een stukje mee heeft genomen het bos in. Daar heeft ze het meisje verzorgd, eten gegeven en warm gehouden tot Elijah zelf kon lopen. Toen heeft Elijah het eten voor hen beiden gezocht, en dat doet ze nu nog steeds, bij wijze van dank voor die ‘redding’. Ohjila is sindsdien niet meer van haar zijde geweken.
Toen Elijah wat ouder werd, ging ze reizen. Ze wilde weten wat op de boog stond, dus reisde ze rond om iemand te zoeken die de tekens voor haar kon vertalen. Ook wil ze met alle wapens kunnen vechten, dus als ze een goede leermeester(es) heeft gevonden, blijft ze daar voor een tijdje om dat wapen te kunnen beheersen alvorens verder te trekken.
extra:
Ze heeft dus een witte wolvin als huisdier, Ohjila. Maar die beschouwt ze niet als bezit: meer als vriendin. Een vriendin die niet kan spreken.
RP voorbeeld:
Een ranke elvin sprong als een hert door het bos. Haar voeten, gehuld in niets meer dan een paar sandaaltjes, roffelden op de vochtige bosgrond. Haar smalle gezicht stond gespannen en vol concentratie om niet tegen een boom op te knallen. Soms moest ze haar volledige torso draaien om tussen twee bomen die wat dichter op elkaar stonden door te komen, maar ze minderde geen vaart. Zelfs niet om te kijken waar Ohjila bleef. Zelfs niet om te kijken naar haar achtervolger.
Vier witbehaarde poten renden naast haar, alleen van haar zijde wijkend om een boom te ontwijken. Een roze tong hing uit een bek vol flonkerend witte, scherpe tanden. Twee zwarte kraalogen tuurden tussen de bomen door, bedacht op elke niet-natuurlijke beweging die daar kon opduiken. Een zwarte streep liep van een stip op het voorhoofd van het dier over de hele ruggengraat tot aan het puntje van haar staart. Een prachtige wolvin.
De elvin rende door. Haar lange, blonde haar wapperde achter haar aan als een gouden golf. Ook haar ogen, die felblauw leken op te gloeien in de duisternis van het dichte bos, speurden de omgeving af, maar keken niet achterom. ‘Zij die achterom kijken, zullen over hun eigen voeten struikelen’, klonk de oude wijsheid nog in haar hoofd die ze jaren geleden in haar hoofd had moeten stampen toen ze bij de Maan-Elven verbleef.
Haar spitse oren hoorden achter haar een ruisend geluid als een mantel die over bladeren sleepte en rennende voeten, lomper en zwaarder dan die van haar.
WAARSCHUWING: Als ik eenmaal op dreef ben, stop ik niet meer met schrijven tot ik ook echt alles gezegd heb. Als ik inspiratieloos ben, komt er echt niet meer dan drie regeltjes op papier. Dat het gezegd moge zijn.
