Post by madje on Feb 17, 2008 20:44:43 GMT -1
over jezelf:
naam: Madje
hobbys: Tekenen, AD&Den, Lezen, schrijven. paardrijden, hondspelen, stagelopen.
extra (zie regels): Sakara the World of greatness
---------------
over je char:
Naam:
Natalia Eratrofa T’Nanshi
Naam PB
Sheik/Zelda
Soort:
Wood-Elf, traitor, Thief/ dief
leeftijd en geslacht:
225 (mensenjaren 25)
Female
Woonplaats en geboorte-datum:
LeOr (is hier geboren, woont nu overal en nergens)
22 Narvinye 1605
Ouders/broers/zussen:(duidelijk beschrijven!)
Ze had een heel veel broers en zussen, meer dan de helft hiervan is gestorven/ gedood in de oorlog met de Drow. De andere helft heeft ze zelf vermoord. Dit herinnerd ze zich niet meer, de herinneringen aan hen heeft ze verdrongen.
Gestorven in de oorlog:
Broers:
Isac (Tweeling)
Isidor (Tweeling)
Fernor
Beren
Círdan
Amras
Zussen:
Fira
Clodia
Evara
Levend:
Salma (Moeder) Contact verloren.
Ima (Zusje) Contact verloren.
Zelf gedood:
Derrin (Vader)
Carlos (Broer)
Emanuel (Oudste broer)
Sicila (Zus)
Yvirel (Zus)
Uiterlijk Pb:(Plaatje beroemd persoon)
Innerlijk:(Uitgebreid, minstens 5 eigenschappen, twee negatief, niet alleen woorden gebruik ook zinnen)
Wraakzuchtig.
Hebzuchtig.
Moordlustig.
Agressief.
Loner.
Neemt geen bevelen van andere aan.
Traitor.
Ze zal nooit zomaar iets vergeven of een oogje dichtknijpen. Als je maar ooit in je leven iets bij haar hebt gedaan, kun je haar zeker terug verwachten met iets dat twintig keer zo erg is, soms zelf de dood.
Ze neemt soms andermans wraak op, als huurmoordenaar of als ze het haar vragen, tenalle tijden tegen betaling natuurlijk.
Haar wereld draait om geld en macht. Ze doet niets voor niets en zal het je betaalt zetten als je het waagt haar te neppen. Je betaalt met je leven als je geen geld hebt haar te betalen.
Als je ook maar iets aan macht hebt en zij kan er van meegenieten, zul je haar aan je zij vinden. Elke kleine kans om iemand te zeggen wat ze moeten doen neemt ze aan. Elke kans om in aanzien, gezag en respect (desnoods gedwongen respect) te stijgen neemt ze aan.
Dus pas op wat je haar belooft.
Veel van haar familie is dan wel gestorven aan de oorlog, maar de andere zijn met haar hand gedood. Sommige zeggen dat ze gek was van verdriet door het verlies van de andere, maar zelf zegt ze dat het niet zo is. Ze geeft gelijk toe wat ze gedaan heeft en zegt dan onmiddellijk dat ze het zo weer bij die dan ook wel zal doen.
Als iemand, wie dan ook, haar vraagt iemand voor hen te doden, zegt ze toe. Weliswaar voor geld, maar iemand om zeer helpen doet ze nog niet eens voor zoveel geld.
Ze zegt dat het moorden op de avond van haar geboorte met bloed in de sterren geschreven stond. Dit kon nog wel kloppen, want doen was er een bloedrode maan. Haar handen jeuken er soms gewoon naar.
Je kent een kroeggevecht wel. Deze zou ze met alle plezier veroorzaken, maakt niet uit hoe. Als iemand haar bedriegt of bedreigt kan hij/zij een klap verwachten. In een discussie wil ze hoe dan ook winnen, als er geweld aan te pas komt vind ze dat absoluut niet erg. Frustratie oefent ze maar wat graag uit op andere mensen of wat dan ook.
Als een man ook maar een centimeter in haar richting beweegt met een bijbedoeling, dan word hij niet meer terug gezien.
Door het doden van haar eigen vlees en bloed is ze uit de woodelven gemeenschap geschopt. Dat was haar eerste keer alleen en ze wilt nu ook niemand meer om zich heen. Ze werkt alleen, snel en stil. Andere maken maar lawaai en dat kan haar alleen maar verraden.
Het contact met mannen zoekt ze alleen op als het echt nodig is, voor haar werk is dat dan. Ze heeft niet echt behoefte aan vrienden, want die kunnen haar alleen maar verraden of haar in de weg zitten. Vriendschap en liefde ziet ze als een zwakte en iets wat mensen kunnen gebruiken om haar te manipuleren.
In het leger of een vaste werkgever overleeft het gewoon niet bij haar. Als ze te bevelend zijn draait ze ze de nek nog om. Ze is haar eigen baas, dat heeft ze haar vader ook laten merken en niemand zegt haar wat te doen.
Dit brengt vaak problemen als ze in de problemen zit met politie (Zeg maar). Wapens laten vallen? Dat was een bevel! Ze schiet er op af en gebruikt haar wapens juist. Haar bloed kookt dan simpelweg.
Ze geloof niet in de welke elvengod dan ook, geheel tegen alle regels van de elven. Ze zegt dat ze geen behoefte heeft aan de belachelijke richtlijnen van de goden.
Natalia is niet echt een vrouw om te vertrouwen. Ze verraad je als er ze er iets bij kan halen of als ze daar gewoon zin in heeft. Ze heeft haar eigen familie en volk verraden, hierom werd ze niet echt toegejuicht, maar dat maakt haar niets uit. Waarom zou ze zich aantrekken van andere als de mening van andere haar niets uitmaakt?
Houd van:
-Moorden.
-Macht.
-Geld.
-Andere rijkdommen.
-Een uitdaging.
-Een gevecht(je)
-Andere mensen angst aanjagen.
Haat:
-Bemoeials
-Mensen die niet kunnen betalen.
-Mensen die haar bedriegen.
-Andere wood-elf’s.
-Mensen die haar bedreigen.
-Mensen die overal een drama van maken.
-Mensen die haar bevelen.
-Mensen die vrienden met haar proberen te worden.
Hobby's:
Haar werk is haar hobby. Ze geniet ervan en vin het het belangrijkste in haar leven, waarom dan nog tijd verspillen aan andere dingen?
extra:
//
naam: Madje
hobbys: Tekenen, AD&Den, Lezen, schrijven. paardrijden, hondspelen, stagelopen.
extra (zie regels): Sakara the World of greatness
---------------
over je char:
Naam:
Natalia Eratrofa T’Nanshi
Naam PB
Sheik/Zelda
Soort:
Wood-Elf, traitor, Thief/ dief
leeftijd en geslacht:
225 (mensenjaren 25)
Female
Woonplaats en geboorte-datum:
LeOr (is hier geboren, woont nu overal en nergens)
22 Narvinye 1605
Ouders/broers/zussen:(duidelijk beschrijven!)
Ze had een heel veel broers en zussen, meer dan de helft hiervan is gestorven/ gedood in de oorlog met de Drow. De andere helft heeft ze zelf vermoord. Dit herinnerd ze zich niet meer, de herinneringen aan hen heeft ze verdrongen.
Gestorven in de oorlog:
Broers:
Isac (Tweeling)
Isidor (Tweeling)
Fernor
Beren
Círdan
Amras
Zussen:
Fira
Clodia
Evara
Levend:
Salma (Moeder) Contact verloren.
Ima (Zusje) Contact verloren.
Zelf gedood:
Derrin (Vader)
Carlos (Broer)
Emanuel (Oudste broer)
Sicila (Zus)
Yvirel (Zus)
Uiterlijk Pb:(Plaatje beroemd persoon)
Innerlijk:(Uitgebreid, minstens 5 eigenschappen, twee negatief, niet alleen woorden gebruik ook zinnen)
Wraakzuchtig.
Hebzuchtig.
Moordlustig.
Agressief.
Loner.
Neemt geen bevelen van andere aan.
Traitor.
Wraakzuchtig.
Ze zal nooit zomaar iets vergeven of een oogje dichtknijpen. Als je maar ooit in je leven iets bij haar hebt gedaan, kun je haar zeker terug verwachten met iets dat twintig keer zo erg is, soms zelf de dood.
Ze neemt soms andermans wraak op, als huurmoordenaar of als ze het haar vragen, tenalle tijden tegen betaling natuurlijk.
Hebzuchtig.
Haar wereld draait om geld en macht. Ze doet niets voor niets en zal het je betaalt zetten als je het waagt haar te neppen. Je betaalt met je leven als je geen geld hebt haar te betalen.
Als je ook maar iets aan macht hebt en zij kan er van meegenieten, zul je haar aan je zij vinden. Elke kleine kans om iemand te zeggen wat ze moeten doen neemt ze aan. Elke kans om in aanzien, gezag en respect (desnoods gedwongen respect) te stijgen neemt ze aan.
Dus pas op wat je haar belooft.
Moordlustig.
Veel van haar familie is dan wel gestorven aan de oorlog, maar de andere zijn met haar hand gedood. Sommige zeggen dat ze gek was van verdriet door het verlies van de andere, maar zelf zegt ze dat het niet zo is. Ze geeft gelijk toe wat ze gedaan heeft en zegt dan onmiddellijk dat ze het zo weer bij die dan ook wel zal doen.
Als iemand, wie dan ook, haar vraagt iemand voor hen te doden, zegt ze toe. Weliswaar voor geld, maar iemand om zeer helpen doet ze nog niet eens voor zoveel geld.
Ze zegt dat het moorden op de avond van haar geboorte met bloed in de sterren geschreven stond. Dit kon nog wel kloppen, want doen was er een bloedrode maan. Haar handen jeuken er soms gewoon naar.
Agressief.
Je kent een kroeggevecht wel. Deze zou ze met alle plezier veroorzaken, maakt niet uit hoe. Als iemand haar bedriegt of bedreigt kan hij/zij een klap verwachten. In een discussie wil ze hoe dan ook winnen, als er geweld aan te pas komt vind ze dat absoluut niet erg. Frustratie oefent ze maar wat graag uit op andere mensen of wat dan ook.
Als een man ook maar een centimeter in haar richting beweegt met een bijbedoeling, dan word hij niet meer terug gezien.
Loner.
Door het doden van haar eigen vlees en bloed is ze uit de woodelven gemeenschap geschopt. Dat was haar eerste keer alleen en ze wilt nu ook niemand meer om zich heen. Ze werkt alleen, snel en stil. Andere maken maar lawaai en dat kan haar alleen maar verraden.
Het contact met mannen zoekt ze alleen op als het echt nodig is, voor haar werk is dat dan. Ze heeft niet echt behoefte aan vrienden, want die kunnen haar alleen maar verraden of haar in de weg zitten. Vriendschap en liefde ziet ze als een zwakte en iets wat mensen kunnen gebruiken om haar te manipuleren.
Neemt geen bevelen van andere aan.
In het leger of een vaste werkgever overleeft het gewoon niet bij haar. Als ze te bevelend zijn draait ze ze de nek nog om. Ze is haar eigen baas, dat heeft ze haar vader ook laten merken en niemand zegt haar wat te doen.
Dit brengt vaak problemen als ze in de problemen zit met politie (Zeg maar). Wapens laten vallen? Dat was een bevel! Ze schiet er op af en gebruikt haar wapens juist. Haar bloed kookt dan simpelweg.
Ze geloof niet in de welke elvengod dan ook, geheel tegen alle regels van de elven. Ze zegt dat ze geen behoefte heeft aan de belachelijke richtlijnen van de goden.
Traitor.
Natalia is niet echt een vrouw om te vertrouwen. Ze verraad je als er ze er iets bij kan halen of als ze daar gewoon zin in heeft. Ze heeft haar eigen familie en volk verraden, hierom werd ze niet echt toegejuicht, maar dat maakt haar niets uit. Waarom zou ze zich aantrekken van andere als de mening van andere haar niets uitmaakt?
Nu lijkt het net of ze totaal geen vriendschap kan sluiten, kan ze wel. Maar je moet daarvoor wel precies hetzelfde zijn als haar. Sluw, gevaarlijk en verraderlijk.
Houd van:
-Moorden.
-Macht.
-Geld.
-Andere rijkdommen.
-Een uitdaging.
-Een gevecht(je)
-Andere mensen angst aanjagen.
Haat:
-Bemoeials
-Mensen die niet kunnen betalen.
-Mensen die haar bedriegen.
-Andere wood-elf’s.
-Mensen die haar bedreigen.
-Mensen die overal een drama van maken.
-Mensen die haar bevelen.
-Mensen die vrienden met haar proberen te worden.
Hobby's:
Haar werk is haar hobby. Ze geniet ervan en vin het het belangrijkste in haar leven, waarom dan nog tijd verspillen aan andere dingen?
Geschiedenis:(Uitgebreid!)
22 januari 1605, de rode maan kleurde de nacht in een vreemde kleur. Derrin, de vader van het mollige babytje kreeg er de kriebels van en vertelde zijn vrouw dat dit een slecht voorteken was. De vrouw, Salma, was veels te druk bezig met het kindje om zich zorgen te maken om de maan. Het kleintje huilde niet, van haar tien kinderen was zij de eerste die geen kick gaf. Het maakte haar onrustig, maar aan de andere kant ook weer gelukkig. Dit moest wel een sterk en zelfverzekerd kind worden als ze nu al niet bang was. En meer zien dan vanavond, zou ze ooit meer doen.
Natalia groeide tussen haar broers en zussen op als een onruststoker en was vaak de oorzaak van ruzies. Haar moeder zei dat het een kind bleef, maar haar vader kreeg steeds meer een hekel aan haar. Hierdoor kreeg Natalia ook een hekel aan haar vader. Maar ondanks dit kreeg ze toch haar plaats in de grote familie, als een eigenwijs en agressief kindje.
Toen de oorlog uitbrak en een heel aantal van haar broers en zussen de oorlog ingingen vond ze dit niet erg en was blij dat ze weg waren. Ze moest toegeven dat ze schrok dat de meeste de oorlog niet overleefd hadden. Maar ze was snel van de schrok af toen haar oudste broer en zus en nog een zus terug kwamen. Er kwam meteen ruzie en de drie vinden zichzelf veel beter dan hun kleine zusje die het duidelijk niet met hen eens was.
Natalia was woedend dat haar broer en zussen zich zo gedroegen en beloofde zichzelf dat ze zouden boeten voor hun neerbuigende gedrag naar haar.
Boeten deden ze want doen Natalia, in mensenjaren, 18 was ontstond er weer een ruzie, nu was ze echter voorbereid en haalde een zwaard te voorschijn. Haar broer en zussen haren niet bang voor haar en namen haar niet serieus. Sneller dan ieder van hen verwachtte schoot de elf op haar eigen familie af en vermoorde hen zonder echte moeite.
Derrin was woedend…. nee meer dan dat. Hij was… er zijn geen woorden voor zijn woede. Maar hij wilde Natalia aanvliegen. Haar woorden waren ‘Sorry pap.’ vol sarcasme en stak het zwaard door zijn borst.
Haar moeder pakte haar laatste en juiste dochter beet en rende huilend en schreeuwend om hulp het huis uit. Maar voor andere het huis bereken was Natalia al verdwenen net als al haar spullen.
Toen ze later nog een keer naar haar moeder ging werd ze gevangen genomen en verbannen uit de elvenbossen. Ze treurde er niet om en ging verder de wereld in.
22 januari 1605, de rode maan kleurde de nacht in een vreemde kleur. Derrin, de vader van het mollige babytje kreeg er de kriebels van en vertelde zijn vrouw dat dit een slecht voorteken was. De vrouw, Salma, was veels te druk bezig met het kindje om zich zorgen te maken om de maan. Het kleintje huilde niet, van haar tien kinderen was zij de eerste die geen kick gaf. Het maakte haar onrustig, maar aan de andere kant ook weer gelukkig. Dit moest wel een sterk en zelfverzekerd kind worden als ze nu al niet bang was. En meer zien dan vanavond, zou ze ooit meer doen.
Natalia groeide tussen haar broers en zussen op als een onruststoker en was vaak de oorzaak van ruzies. Haar moeder zei dat het een kind bleef, maar haar vader kreeg steeds meer een hekel aan haar. Hierdoor kreeg Natalia ook een hekel aan haar vader. Maar ondanks dit kreeg ze toch haar plaats in de grote familie, als een eigenwijs en agressief kindje.
Toen de oorlog uitbrak en een heel aantal van haar broers en zussen de oorlog ingingen vond ze dit niet erg en was blij dat ze weg waren. Ze moest toegeven dat ze schrok dat de meeste de oorlog niet overleefd hadden. Maar ze was snel van de schrok af toen haar oudste broer en zus en nog een zus terug kwamen. Er kwam meteen ruzie en de drie vinden zichzelf veel beter dan hun kleine zusje die het duidelijk niet met hen eens was.
Natalia was woedend dat haar broer en zussen zich zo gedroegen en beloofde zichzelf dat ze zouden boeten voor hun neerbuigende gedrag naar haar.
Boeten deden ze want doen Natalia, in mensenjaren, 18 was ontstond er weer een ruzie, nu was ze echter voorbereid en haalde een zwaard te voorschijn. Haar broer en zussen haren niet bang voor haar en namen haar niet serieus. Sneller dan ieder van hen verwachtte schoot de elf op haar eigen familie af en vermoorde hen zonder echte moeite.
Derrin was woedend…. nee meer dan dat. Hij was… er zijn geen woorden voor zijn woede. Maar hij wilde Natalia aanvliegen. Haar woorden waren ‘Sorry pap.’ vol sarcasme en stak het zwaard door zijn borst.
Haar moeder pakte haar laatste en juiste dochter beet en rende huilend en schreeuwend om hulp het huis uit. Maar voor andere het huis bereken was Natalia al verdwenen net als al haar spullen.
Toen ze later nog een keer naar haar moeder ging werd ze gevangen genomen en verbannen uit de elvenbossen. Ze treurde er niet om en ging verder de wereld in.
extra:
//
RP voorbeeld: (Alleen bij 1ste char)
“Ow hou je mond toch!” Riep Sicila boos. Ze stond tegenover Natalia en keek letterlijk op haar neer, aangezien haar zusje kleiner was dan zij. “Jij was daar niet! Jij hebt die lelijk misbaksels niet gezien! Jij weet hoe het was.” Riep ze verontwaardigd.
Natalia hield haar gezicht stak en keek haar zus boos aan. Waarom stelde ze zich zo aan? Zij leefte tenminste nog, de andere waren gewoon dood. “Doe niet zo moeilijk wil je. Je leeft nog, dan hoef je nog niet zo uit de hoogte te doen.”
Sicila keek haar zusje met openmond aan. In die vrij korte tijd had dat kindje een nog grotere mond dan normaal gekregen. “Ik uit de hoogte? Luister is jij, kleintje! Als ik uit de hoogte zou doen, dan zou jij flauwvallen van schrik!” Haar hoofd was helemaal rood van woede geworden.
Natalia rolde met gaar ogen. “Ik neem nu al terug dat ik blij ben dat jullie terug zijn.” Ze draaide zich om en ging op een van de stoelen aan de eettafel zitten. “Jullie hebben het overleefd, jullie zijn niet de helden die het allemaal gestopt hebben hoor.”
Carlos deed een stap naar voren, tot nu toe had hij zijn mond gehouden, maar dit liet hij niet over zijn kant gaan. “Natalia, jij bent al helemaal niet gegaan, dus jij hebt niets te vertellen. Je hebt überhaupt niet te vertellen.” Hij snoof minachtend. “Ik snap al niet waarom vader en moeder je überhaupt hier hebben laten wonen nadat je zo’n grote mond heb gekregen.”
Salma wende haar blik af, ze hield er niet van als er op deze manier over haar gepraat werd. Maar ze kon er niets tegen in brengen, het was haar plek niet. Ze keek angstvallig naar haar man, maar deze zat in zijn stoel en volgde zijn kinderen met zijn ogen.
Natalia stond woedend op. “Wat bedoel je daarmee?! Ik ben je zusje verdomme! En nu zeg je dat ze me maar gewoon naar buiten hadden moeten schoppen?”
Carlos sloeg zijn armen over elkaar. “Mijn zusje? Nee mijn zusjes zijn allemaal nette beleefde meisjes. Jij bent een klein vervelend nest!” In zijn stem was te horen dat hij het door en door meende. Hij had altijd al ruzie met haar, maar dit was anders. Door te zeggen dat ze zijn zusje niet was werd ze voor een deel uit de familie gezet, vooral omdat Carlos de oudste was.
Haar handen trilde van woede en Natalia draaide zich om naar de slaapkamers. Na een seconde was ze de hare in geweest en er weer uit gekomen. Het korte zwaard in haar handen fonkelde in het vuur van de openhaard.
Carlos en Sicila lachte. “Dat kun je niet menen? Hoe groot je mond ook is, jij kan dat niet gebruiken.”
Een vreemde grijns verscheen om Natalias mond. “Dank je, je onderschat me.” Naar haar gevoel deed ze enkel een stap naar voren terwijl ze met haar ogen knipperde. Maar toen ze goed keek waar ze was, stond het zwaard in een totaal andere houding dan net. Ze had haar arm gestekt en het zwaard net iets boven de hoogte van haar hoofd. Ze hoorde een doffe plof achter zich wat haar over haar schouder deed kijken. Een plas rode vloeistof kwam van de lichamen van haar broer en zussen af. Ze merkte dat ze geen angst, verdriet of spijt voelde. Ze voelde alleen maar meer woede toen Derrin op stond. Zijn gezicht was lijkbleek terwijl hij naar de lichamen van zijn kinderen keek.
Hij stond even onbeweeglijk, maar kwam toen tot actie. Hij keek naar Natalia, met grote woedende ogen. “Hoe… Jij…” Hij besefte dat het geen zin had iets tegen haar te zeggen. De blik in haar ogen zei genoeg. Ze had geen spijt en was niet van plan om nu tot inkeer te komen. Hij hief zijn hoofd en bleef even zo staan. Ineens sprintte hij naar voren terwijl hij zijn eigen zwaard pakte.
Natalia zag dit laatste allemaal in slowmotion gebeuren. Ze draaide zich met een zwaai van het zwaard om en hield deze naar voren gericht. Derrin rende op te grote snelheid om te stoppen. Als hij het al had gezien door zijn verblindende woede heen.
Met een gil van Salma rende hij zo Natalias zwaard in. De vrouw pakte het kindje dat in een wieg naast haar lag te slapen en rende huilend naar buiten. “Help! Help!” Riep ze wanhopig en radeloos.
Natalia bleef even doelloos staan en keek naar de lichamen om haar heen. Ze had haar zwaard inmiddels losgelaten waardoor haar vader ook op de grond was gevallen. Ze keek naar haar vader en snoof. “Dan had u er maar niet in moeten rennen.” Zei ze minachtend, alweer voelde ze geen echte emotie bij dit alles. Ze vond het alleen jammer dat haar moeder dit had moeten zien, dat had niet per sé gehoeven.
Op eens besefte ze dat ze hier niet moest blijven staan. Ze haalde haar zwaard uit het lichaam van haar vader en rende naar haar kamer. Ze haalde kleren en laarzen bijelkaar in een tas en in een mum van tijd was ze klaar. Het zwaard deed ze in het holster dat ze om haar middel deed.
Ze opende vervolgens het raam en keek nog een keer om, voor zich het huis uit ging en een nieuw hoofdstuk van haar leven opende. Dit hoofdstuk was afrond en ze wilde er nooit meer op terugkijken.
“Ow hou je mond toch!” Riep Sicila boos. Ze stond tegenover Natalia en keek letterlijk op haar neer, aangezien haar zusje kleiner was dan zij. “Jij was daar niet! Jij hebt die lelijk misbaksels niet gezien! Jij weet hoe het was.” Riep ze verontwaardigd.
Natalia hield haar gezicht stak en keek haar zus boos aan. Waarom stelde ze zich zo aan? Zij leefte tenminste nog, de andere waren gewoon dood. “Doe niet zo moeilijk wil je. Je leeft nog, dan hoef je nog niet zo uit de hoogte te doen.”
Sicila keek haar zusje met openmond aan. In die vrij korte tijd had dat kindje een nog grotere mond dan normaal gekregen. “Ik uit de hoogte? Luister is jij, kleintje! Als ik uit de hoogte zou doen, dan zou jij flauwvallen van schrik!” Haar hoofd was helemaal rood van woede geworden.
Natalia rolde met gaar ogen. “Ik neem nu al terug dat ik blij ben dat jullie terug zijn.” Ze draaide zich om en ging op een van de stoelen aan de eettafel zitten. “Jullie hebben het overleefd, jullie zijn niet de helden die het allemaal gestopt hebben hoor.”
Carlos deed een stap naar voren, tot nu toe had hij zijn mond gehouden, maar dit liet hij niet over zijn kant gaan. “Natalia, jij bent al helemaal niet gegaan, dus jij hebt niets te vertellen. Je hebt überhaupt niet te vertellen.” Hij snoof minachtend. “Ik snap al niet waarom vader en moeder je überhaupt hier hebben laten wonen nadat je zo’n grote mond heb gekregen.”
Salma wende haar blik af, ze hield er niet van als er op deze manier over haar gepraat werd. Maar ze kon er niets tegen in brengen, het was haar plek niet. Ze keek angstvallig naar haar man, maar deze zat in zijn stoel en volgde zijn kinderen met zijn ogen.
Natalia stond woedend op. “Wat bedoel je daarmee?! Ik ben je zusje verdomme! En nu zeg je dat ze me maar gewoon naar buiten hadden moeten schoppen?”
Carlos sloeg zijn armen over elkaar. “Mijn zusje? Nee mijn zusjes zijn allemaal nette beleefde meisjes. Jij bent een klein vervelend nest!” In zijn stem was te horen dat hij het door en door meende. Hij had altijd al ruzie met haar, maar dit was anders. Door te zeggen dat ze zijn zusje niet was werd ze voor een deel uit de familie gezet, vooral omdat Carlos de oudste was.
Haar handen trilde van woede en Natalia draaide zich om naar de slaapkamers. Na een seconde was ze de hare in geweest en er weer uit gekomen. Het korte zwaard in haar handen fonkelde in het vuur van de openhaard.
Carlos en Sicila lachte. “Dat kun je niet menen? Hoe groot je mond ook is, jij kan dat niet gebruiken.”
Een vreemde grijns verscheen om Natalias mond. “Dank je, je onderschat me.” Naar haar gevoel deed ze enkel een stap naar voren terwijl ze met haar ogen knipperde. Maar toen ze goed keek waar ze was, stond het zwaard in een totaal andere houding dan net. Ze had haar arm gestekt en het zwaard net iets boven de hoogte van haar hoofd. Ze hoorde een doffe plof achter zich wat haar over haar schouder deed kijken. Een plas rode vloeistof kwam van de lichamen van haar broer en zussen af. Ze merkte dat ze geen angst, verdriet of spijt voelde. Ze voelde alleen maar meer woede toen Derrin op stond. Zijn gezicht was lijkbleek terwijl hij naar de lichamen van zijn kinderen keek.
Hij stond even onbeweeglijk, maar kwam toen tot actie. Hij keek naar Natalia, met grote woedende ogen. “Hoe… Jij…” Hij besefte dat het geen zin had iets tegen haar te zeggen. De blik in haar ogen zei genoeg. Ze had geen spijt en was niet van plan om nu tot inkeer te komen. Hij hief zijn hoofd en bleef even zo staan. Ineens sprintte hij naar voren terwijl hij zijn eigen zwaard pakte.
Natalia zag dit laatste allemaal in slowmotion gebeuren. Ze draaide zich met een zwaai van het zwaard om en hield deze naar voren gericht. Derrin rende op te grote snelheid om te stoppen. Als hij het al had gezien door zijn verblindende woede heen.
Met een gil van Salma rende hij zo Natalias zwaard in. De vrouw pakte het kindje dat in een wieg naast haar lag te slapen en rende huilend naar buiten. “Help! Help!” Riep ze wanhopig en radeloos.
Natalia bleef even doelloos staan en keek naar de lichamen om haar heen. Ze had haar zwaard inmiddels losgelaten waardoor haar vader ook op de grond was gevallen. Ze keek naar haar vader en snoof. “Dan had u er maar niet in moeten rennen.” Zei ze minachtend, alweer voelde ze geen echte emotie bij dit alles. Ze vond het alleen jammer dat haar moeder dit had moeten zien, dat had niet per sé gehoeven.
Op eens besefte ze dat ze hier niet moest blijven staan. Ze haalde haar zwaard uit het lichaam van haar vader en rende naar haar kamer. Ze haalde kleren en laarzen bijelkaar in een tas en in een mum van tijd was ze klaar. Het zwaard deed ze in het holster dat ze om haar middel deed.
Ze opende vervolgens het raam en keek nog een keer om, voor zich het huis uit ging en een nieuw hoofdstuk van haar leven opende. Dit hoofdstuk was afrond en ze wilde er nooit meer op terugkijken.
